14 Ιαν “Πάλι φώναξα στο παιδί μου”
“Πάλι του φώναξα σήμερα, και αισθάνομαι η χειρότερη μάνα του κόσμου”
“Μα ποιος δε φωνάζει στα παιδιά του; Τι είμαστε; Σουηδοί;”
“Δε μου αρέσει να της φωνάζω, όμως είναι αναγκαίο κάποιες φορές, για να γίνουν στο σπίτι κάποια πράγματα.”
Είναι μερικές φράσεις που έχω ακούσει, με έχουν προβληματίσει, και πολλές φορές με απασχολούν, και στις συνεδρίες με τους γονείς αλλά στη σχέση μου με τα παιδιά. Πάντα οι φωνές με έκαναν να σφίγγομαι, να τις θεωρώ βίαιες, και πάντα πιστεύω ότι τόσο στον κόσμο των παιδιών, όσο και στον κόσμο των ενηλίκων υπάρχει μία άλλη οδός, μη τραυματική.
Γιατί οι φωνές τραυματίζουν τα παιδιά. Ανεβάζουν την κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, και όταν συμβαίνουν σε ένα σταθερό πλαίσιο, δημιουργούν τα ίδια αποτελέσματα με τη σωματική κακοποίηση, τόσο στο ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι, όσο και στην αρχιτεκτονική του εγκεφάλου.
Ωστόσο, είμαστε άνθρωποι. Και μάλιστα άνθρωποι που έχουμε ανατραφεί, οι περισσότεροι, σε πλαίσια που είναι πολύ διαφορετικά από το σήμερα. Σε πλαίσια που η βία, δεν αναγνωριζόταν ως βία, αλλά ως σωστή αντίδραση. Οι προηγούμενες γενιές γονιών δε γνώριζαν ότι οι φωνές είναι τραυματικές για τα παιδιά.
Εμείς το γνωρίζουμε, όπως επίσης και ότι αρκεί να είμαστε good enough γονείς. Δηλαδή, γονείς που αποδεχόμαστε την ανθρώπινη πλευρά μας. Εκείνη που κάνει και λάθη. Εκείνη που κάνει ακόμα και τεράστια λάθη. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό, από το να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε λάθη. Αρκεί να ξέρουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, να τα διορθώσουμε, και να ξαναπάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Rewind. Repair. Replay
Αγγελική Ελευθεράκη, Msc Ψυχολόγος και Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Γονέων
Υπηρεσίες συμβουλευτικής γονέων
Δεν υπάρχουν σχόλια