Μια τέτοια εικόνα φέρνω στο μυαλό μου, όταν προσπαθώ να παραμείνω υπομονετική όταν επικρατεί το chaos, συναισθηματικά και πρακτικά σε ένα σπίτι με ένα δίχρονο ζωντανό πλάσμα. Η υπομονή χρειάζεται να επιτρέπεις τις πιο αργές διαδικασίες, στην καθημερινή ρουτίνα, στο να επιτρέπεις τις πρωτοβουλίες που θέλουν να παίρνουν τα παιδιά, ακόμα κι αν ξέρεις ότι εσύ θα τα κάνεις καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Η υπομονή είναι σημαντική και όταν τα αρνητικά συναισθήματα των γονιών ή του παιδιού βγαίνουν στην επιφάνεια και χρειάζεται να εκφραστούν.

Καλλιεργείται με την συνείδηση και την προσωπική ανάπτυξη, με τη συγχώρεση του εαυτού μας και των άλλων. Και φυσικά με την αυτο-φροντίδα μας.

Και όπως λέει και η L. R. Knost,
“When little people are overwhelmed by big emotions, it’s our job to share our calm. Not join their chaos”